غزال زارع، اردیبهشت ۱۴۰۳

 پروژه اخیر” بهنام کامرانی “که در تالارهنر ایران  برگرار شد، رویکرد و منظر تازه تری از او برای جامعه هنر معاصر ایران را به عرصه تماشا گذاشت.

نمایشگاهی از آثار او که شامل  ترکیبی از مواد بر بوم چاپ شده بود در تاریخ ۷ اردیبهشت تا ۱۸ اردیبهشت با عنوان (امروزِدیروز) در گالری آرتبیشن که به تالار هنر شتاخته شده است، به نمایش در آمد. دامنه گسترده ای از مخاطبان برای دیدن آثار او حضورداشتند. نکته بسیار مهم در این نمایشگاه یادآوری گذشته برای آن هایی بود که از آن روزگار عبور کرده بودند و همچنین ایجاد حس انگیزشی برای جوانان و رده های سنی بود که تجربه زندگی در گذشته را نه مشاهده کرده و نه می دانستند.

دراین پروژه آثاری دیده می ‌شد که بر اساس چاپ عکس های کوچک قدیمی بر پارچه بوم‌ و بعد از آن طراحی و نقاشی و رنگ گذاری بر عناصر موجود اتفاق افتاده بود. البته همین بزرگنمایی، شکستن عادت دیداری ست که ما نسبت به عکس ها در آلبوم داریم و از طرفی استفاده از توان طراحی و رنگ گذاری نیز، استعاره تازه ای رادر بطن تصویر برای مخاطب خود ایجاد کرد.

گزینش از آلبوم های عکس و رفتار نقاشانه او نه تنها از محتوا و گذشته تاریخی عکس ها منفک نمی شود بلکه مخاطب را به درنگی وا می دارد که به نماد و نشانه ها از گذشته تا به امروز نگاه تازه تری داشته باشد. بدین ترتیب خوانش جدید برای مخاطبی که اغلب صامت است مبدل به میدان گفتگو با دیگری می شود.

مخاطب این نمایشگاه فرآیند مورد توجه ای را بهمراه داشته است، ازسالمند تا کودک و نوجوان که ارتباط مستقیم با اشیا و حالت به جای مانده از افراد در قالب یک عکس را پیوند می دهد.

حتی فضایی که در هر عکس از حیث موقعیت جغرافیایی و سلیقه افراد متناسب با جامعه مدرن و نوظهوری ست که تجربه های الگو برداری از فرهنگ دیگری را به ثبت می رسانده است. کاربست طراحی، رنگ های درخشان درمقیاس اندک، ارجاع مناسبی به اهمیت و شاخص های عناصر تجسمی به موازات بافت ، خاصیت و محتوای هر قطعه عکس می باشد.

کلیت این پروژه، خاصیت اینستالیشن هم به خود گرفته است. نحوه قرارگیری نقاشی ها،سایه و نیم سایه هایی که توسط اسپری رنگ از لبه قاب بندی تصویر به روی دیوار ایجاد شده است.ویدئویی که حاکمیت انسان از دست رفته در خاطره و حافظه تاریخ را می نمایاند: گویا در این ویدیو به عکس تارافتاده ای نگاه می شود که در ماده ظهور و ثبوت دچار نوسان و گنگی ست.

تمام نقاشی های این پروژه تصویر نهایی از الکن بودن تا مرز پانتومیم است ،هرچند نورسنجی در تصاویر و عناصری مانند خط و رنگ مانند چشم الکتریکی هر حالتی از بنیاد لایه های زیر را بر ما آشکار می کند.

بهنام کامرانی، هنرمند مستقل است که دسته بندی های متنوع برای مراحل خلق تا اجرای آثارش داشته است.