هنرمندان نام‌آور و مشهور اغلب با تفاوت در استعدادهایشان شناخته نمی‌شوند، بلکه این نیاز جامعه به نمادهای مشترک فرهنگی است که آن‌ها را به چهره‌هایی خاص تبدیل می‌کند. به این ترتیب، وقتی مصرف‌کنندگان از میان هنرمندان هم‌استعداد، یک نفر را تصادفی برمی‌گزینند و آثار او را به عنوان نماینده‌ای از فرهنگ و ارزش‌ها می‌پذیرند، یک ستاره متولد می‌شود.
در این میان، بازار هنر برعکس سایر مشاغل است؛ بیشتر هنرمندان کمتر به پول و درآمد فکر می‌کنند و به دنبال دستاوردهای غیرمالی هستند. همین علاقه به جایگاه معنوی هنر موجب می‌شود تعداد زیادی از افراد به این عرصه وارد شوند، در حالی که درآمد اندکی به دست می‌آورند. حتی آن‌هایی که درآمد بالاتری دارند، نسبت به دیگر مشاغل همچنان از درآمد متوسط کمتری برخوردارند. این مسئله، نمایانگر نوعی فقر ساختاری در جامعه هنری است که به واسطه الگوهای ذهنی و اسطوره‌هایی که در جامعه نسبت به هنر شکل گرفته، تقویت می‌شود.
از طرفی، بسیاری از هنرمندان برای گذران زندگی، به مشاغل دومی روی می‌آورند. آن‌ها معمولاً مشاغلی را انتخاب می‌کنند که با دنیای هنر نزدیکی دارد، مانند تدریس هنر. هنرمندان تازه‌کار نیز مسیر دشواری را در پیش دارند؛ چرا که برای ورود به دنیای حرفه‌ای و کسب اعتبار، باید توسط گالری‌های رده‌متوسط پذیرفته شوند. این گالری‌ها، دروازه‌های ورود به جامعه هنری حرفه‌ای هستند و می‌توانند سکوی پرتاب هنرمندان به موفقیت بیشتر باشند.
با این حال، رقابت شدید است. از هر پنج گالری هنر معاصر، چهار گالری در پنج سال اول فعالیت شکست می‌خورند و تنها تعداد اندکی از هنرمندان می‌توانند به سطوح بالاتر برسند. در واقع، تنها یک هنرمند از میان دویست نفر می‌تواند در نهایت آثار خود را در حراج‌های بزرگ جهانی همچون کریستیز و ساتبیز به نمایش بگذارد. برای ورود به دنیای هنر جدی، هنرمندان باید از مسیرهای طولانی و سلسله مراتبی مانند کسب تایید گالری‌های رده‌متوسط عبور کنند. تنها درصد کمی از هنرمندان به موفقیت پایدار دست می‌یابند و فقط تعداد معدودی به سطحی می‌رسند که آثارشان در حراجی‌های بزرگ بین‌المللی به نمایش گذاشته شود.
این شرایط به خوبی چالش‌های پیش روی هنرمندان را در دنیای هنر و اقتصاد نشان می‌دهد؛ فضایی که در آن، مسیر موفقیت و شهرت بیشتر به مسیری دشوار و پر از رقابت شباهت دارد تا تنها تکیه بر استعداد.