ثروت: نمایشگاه انفرادی آدام برنت با عنوان “دگ لگ” هم‌اکنون در گالری فریت و حجم در نیویورک برپاست. این مجموعه از آثار برنت تحول و تکامل در شیوه‌کاری او را به نمایش می‌گذارد، جایی که تقاطع‌های سیال مواد، فرم و عمق مفهومی با حس شوخ‌طبعی و طنازی ظریفی ترکیب می‌شود که به‌طور مؤثری فرآیندهای سخت‌گیرانه و جدی او را تعدیل می‌کند.
آثار نمایشگاه، توانایی خارق‌العاده برنت را در مقابله و juxtapose (ترکیب) تضادهایی مانند مصنوعی و طبیعی، سخت و سیال، مکانیکی و زیست‌محیطی نشان می‌دهد. این نمایشگاه شامل مجسمه‌هایی است که از طریق چاپ سه‌بعدی و همچنین تکنیک سنتی کنده‌کاری ساخته شده‌اند. برنت با ترکیب مواد و فرآیندهای مختلف، از جمله استفاده از رسانه‌های سنتی مجسمه‌سازی همراه با پلاستیک (یک ماده نسبتاً جدید در هنرهای تجسمی)، به‌طور ماهرانه‌ای میان دست‌ساخته‌ها و دیجیتال توازن برقرار کرده است و در نهایت، تجربه‌ای بصری و فکری جذاب خلق کرده است.
عنوان نمایشگاه “دگ لگ” معانی چندگانه‌ای دارد. این اصطلاح معمولاً به تغییر ناگهانی مسیر در ورزش‌هایی مانند گلف یا شطرنج اشاره دارد. “دگ لگ” به تغییرات ناگهانی و غافلگیرکننده در مسیری منطقی اشاره دارد. در آثار برنت، این مفهوم هم از نظر مفهومی و هم ظاهری در مجسمه‌ها و آثار نمایان می‌شود. آثار او حاوی تغییرات و اختلالات در ماده‌شناسی هستند: به‌طور مثال، یک میله آلومینیومی صیقلی و ماشین‌کاری‌شده به گوش و ناف تبدیل می‌شود، و با عنوان “سل‌فی” معرفی می‌گردد.
در فرهنگ معاصر، سلفی معمولاً به‌عنوان یک alter ego (آلترناتیو از خود) یا یک نمایش خود-منتخب در نظر گرفته می‌شود. مجسمه ” سلفی ” از فرمت مربعی که به طراحی اینستاگرام شباهت دارد استفاده می‌کند. این مربع معنای دوتایی دارد که هم به فرمت اینستاگرام و هم به زبان هنرمندان مینیمالیستی همچون جکی وینزور و دونالد جَد که این شکل را به‌عنوان یک فرم دموکراتیک و بی‌طرف پذیرفته‌اند، اشاره دارد. ویژگی‌های برنت به‌دقت درون این ماده سرد و بی‌روح کنده‌کاری شده است و هویت هنرمند را در اثر وارد می‌کند. او به‌طور یکپارچه‌ای اشاره به دنیای دیجیتال، فرهنگ عامه، دست (یا خود) و یکپارچگی مفهومی را در این شیء گنجانده است. اثر” سلفی ” به‌عنوان پایان‌نامه‌ای از جستجوهای این نمایشگاه به‌نظر می‌رسد.
نمونه دیگری از آزمایش‌های برنت در ماده، که نشان‌دهنده علاقه او به این مسائل است، اثر “زمان و خورشید” است که روح مرکزی نمایشگاه را تجسم می‌کند: جایی که فناوری و طبیعت نیروهای متضاد نیستند، بلکه موجوداتی در حال مذاکره و تعامل مداوم هستند. سطوح صاف و صیقلی اجزای چاپ سه‌بعدی، دقت صنعتی را به نمایش می‌گذارند، در حالی که آمتیست (یک ماده معدنی طبیعی) عنصری از پیش‌بینی‌ناپذیری ارگانیک را وارد اثر می‌کند. ترکیب این مواد، زیبایی‌شناسی‌ای را به وجود می‌آورد که هم نوآورانه و هم ابتدایی به نظر می‌رسد. لبه‌های دندانه‌دار، انبساط‌های منحنی و تعامل میان صافی مصنوعی و زبری طبیعی، ریتم بصری‌ای ایجاد می‌کنند که بیننده را در راستای هدف هدایت می‌کند. این آثار در حال گفتگویی با حرکت هستند—نه تنها حرکت فیزیکی بلکه تکامل ایدئولوژیک، تکنولوژیک و هنری. به‌طور جالبی، اجزای چاپ سه‌بعدی بالای سنگ طبیعی قرار گرفته‌اند و شکلی مانند تاتم را به‌وجود می‌آورند. شکل چاپ سه‌بعدی که شبیه یک لوله داخلی از بازی کودکان است، در اینجا به نوعی بذری از خلاقیت را تداعی می‌کند.
فراتر از دقت زیبایی‌شناختی و فنی نمایشگاه، “دگ لگ” به‌طور عمیقی با مباحث نظری معاصر درگیر است. آثار برنت بینندگان را به تفکر درباره پست‌انسان‌گرایی و این تصور دعوت می‌کند که انسان و فناوری دیگر موجودات جدا از هم نیستند، بلکه بخش‌های مکمل از یک تکامل مداوم هستند. مجسمه‌های او این تنش را به تصویر می‌کشند، نشان می‌دهند که فرم‌های دیجیتال و ارگانیک دیگر در تضاد نیستند، بلکه اجزای یک واقعیت مادی مشترک هستند.
برنت همچنین به‌طور ظریفی نگرانی‌های زیست‌محیطی و اکولوژیکی را از طریق انتخاب مواد خود مطرح کرده است. حضور پلاستیک‌ها و مواد صنعتی که معمولاً با تخریب محیط‌زیست مرتبط هستند، در تضاد با عناصری از طبیعت که در درون مجسمه‌ها گنجانده شده است قرار می‌گیرند. این تضاد، نقدی قوی بر دوره انسان‌شناسی است—دوره‌ای که فعالیت‌های انسانی به مهم‌ترین عامل تأثیرگذار بر سیاره تبدیل شده است.
برخی آثار حس شکافتگی و تجزیه را منتقل می‌کنند، در حالی که برخی دیگر احساس یکپارچگی و تکامل به‌دست آمده از آثار برجسته و قدیمی یا حتی شیء آینده‌نگر را به نمایش می‌گذارند. توازن بین آشوب و کنترل در هر مجسمه، تضادهای دنیای مدرن را به تصویر می‌کشد، جایی که پیشرفت تکنولوژیکی سریع با نیاز به آرامش طبیعی هم‌زیستی دارند. در زیر سطح این آثار، حس شوخ‌طبعی و طنازی نهفته است. برنت اشیایی را می‌سازد که از فضاهای خانگی الهام گرفته‌اند، به‌طور مثال، آلومینیوم محکم را به‌طور دقیقی به یک پشته از پنکیک‌ها تبدیل می‌کند، که روی آن یک تکه کره به‌طور نمادین قرار داده شده و شیره افرا از کناره‌ها به پایین می‌ریزد.
در نهایت، “دگ لگ” یک نمایشگاه جذاب است که بینندگان را به چالش می‌کشد تا روابط میان فرم، ماده و معنا را دوباره بررسی کنند. این نمایشگاه گواهی است بر توانایی برنت در برقراری ارتباط میان گذشته و آینده، طبیعی و مصنوعی به روش‌هایی که هم از نظر مفهومی دقیق و هم از نظر احساسی عمیق هستند. این نمایشگاه به‌طور ویژه‌ای به کشف ترکیب‌پذیری مواد و سیالیت مفهومی پرداخته و از بینندگان دعوت می‌کند تا در مناظر شکسته آن حرکت کنند و از انحرافات غیرمنتظره استقبال کنند.
در دورانی که مرزها میان دیجیتال و فیزیکی، انسان و غیرانسان، به‌طور فزاینده‌ای محو می‌شود، آثار برنت هم به‌موقع و هم بی‌زمان به‌نظر می‌رسند. مجسمه‌های او مانند همان “دگ لگ” عنوان نمایشگاه، ما را به تفکر درباره تغییرات غیرمنتظره تکامل هنری و فناوری دعوت می‌کند—و شاید از آن‌ها با کنجکاوی و باز بودن استقبال کنیم.
منبع: Whitehotmagazine