ثروت بررسی می کند؛
سرپرست مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی اعلام کرد صنعتی سازی ساختمان به دلیل بالا بودن هزینه‌ها جذابیت کافی را ندارد. برنامه هفتم توسعه پیش بینی کرده حدود ۱۵ درصد از ساخت و سازهای کشور باید صنعتی سازی شوند. اما در حال حاضر میزان هنوز کمتر از پیش بینی‌هاست و باید برای رفع موانع اقداماتی صورت بگیرد. کارشناسان معتقدند در حال حاضر باید اولویت با کوتاه کردن زمان صدور مجوز برای ساخت و ساز باشد تا سرمایه‌گذاران راغب به سرمایه‌گذاری در این بخش شوند. پس از آن می توان صنعتی سازی را با توجه به تعریف پروژه مخصوصش، در اولویت بعدی قرار داد.
صنعتی سازی یکی از روش‌های مدرن برای افزایش سرعت، کاهش هزینه‌ها و بهبود کیفیت مسکن است که در بسیاری از کشورهای پیشرفته رواج دارد. در ایران صنعتی سازی با مشکلات مواجه است و استفاده از آن به اندازه کافی توسعه نیافته است. طبق گزارش مرکز آمار، در سال ۱۴۰۲ تنها ۶ درصد کل پروژه‌های ساخت و ساز کشور با استفاده از روش‌های صنعتی سازی انجام شد. این در حالیست که در کشورهایی مانند ژاپن، آلمان و چین سهم صنعتی سازی در ساخت و ساز بالاتر از ۵۵ درصد است.
فرشید پورحاجت کارشناس مسکن در گفتگو با «ثروت» گفت: شیوه‌های ساخت مسکن در ایران قدیمی و منسوخ نیست. پروژه‌های ساختمانی باید متناسب با برنامه‌ریزی و ساختاری که بر پروژه حاکم است تعریف شوند. در اقصی نقاط کشور از فناوری‌های روز برای صنعتی سازی استفاده می‌شود. باید اقتصاد یک پروژه را برای صنعتی سازی در نظر گرفت.
این کارشناس صنعت مسکن توجه به تناسب هر پروژه با شاخص‌ها و روش‌های خاص خودش را ضروری خواند و گفت: زمان ساخت مسکن در ایران را نباید با زمان ساخت مسکن در کشورهای دیگر مقایسه کرد. مسیر ساخت مسکن، مسیری روشن و شفاف است. در کشور در سال‌های گذشته برای هر قسمت ضروری در ساخت، مانع ایجاد شده است. این موانع ساخت مسکن را زمانبر طولانی کرده‌اند.
پورحاجت مسئولان و نهادهای موثر در ساخت مسکن را مقصر اصلی طولانی شدن ساخت و ساز دانست و گفت: مسئولی که اعلام می‌کند مجوز برای ساخت واحدهای مسکونی حداقل یک سال طول می‌کشد، باید کاری برای بهبود شرایط انجام دهد. مسئولان نباید پشت‌میزنشین باشند و کاری برای حل مشکل نکنند. علت وجود این گلوگاه‌های اضافی در گرفتن مجوز، پول گرفتن است. سازنده مجبور است این پول‌ها را پرداخت کند و در نهایت محصول را گران‌تر به مصرف کننده بفروشد.
عدم جذابیت سرمایه‌گذاری در بازار ساخت مسکن تنها مشکل صنعتی سازی نیست. زیرساخت‌های فنی و قانونی لازم نیز برای این موضوع وجود ندارد. علاوه بر این صنعتی سازی به نیروی کار ماهر نیز نیازمند است که تنها ۱۵ کارگران ساختمانی، آموزش‌های لازم برای کار با فناوری‌های صنعتی سازی را دیده‌اند.
بسیاری از پیمانکاران و سرمایه‌گذاران به دلیل ترس از شکست تمایلی به پذیرش صنعتی‌سازی ندارند. یک نظرسنجی نشان می‌دهد ۶۰ درصد سازندگان مسکن معتقدند روش‌های سنتی کم ریسک‌تر و مقرون به صرفه‌ترند.
صنعتی سازی مزایایی مانند کاهش زمان ساخت و ساز، صرفه‌جویی در هزینه‌ها و افزایش مقاومت ساختمان‌ها را با خود به همراه دارد. با توجه به نیاز کشور به تولید انبوه و کاهش هزینه‌ها، توسعه این روش ضروریست. اما توجه به صنعتی‌سازی مستلزم همکاری دولت، بخش خصوصی و نهادهای مرتبط با صنعت ساخت و ساز است.
کارشناسان معتقدند مسکن بیش از ۳۰ درصد از تشکیل سرمایه ثابت ملی را تشکیل می‌دهد. دولت باید زمینه پایدار برای بخش خصوصی ایجاد کند تا بتواند با خیال راحت بر این موضوع سرمایه‌گذاری کند و مطمئن باشد در یک برنامه بلند مدت، استفاده از ظرفیت‌های تولیدی ایجاد شده تداوم خواهد داشته با تغییر دولت‌ها و مدیران، تغییر در بازار محصولات تولیدیش ایجاد نمی‌شود.
در حال حاضر در کشور سرمایه‌ گذارن قدرتمند با سرمایه های متمرکز بر روی بخش مسکن سرمایه‌گذاری نمی‌کنند. در نتیجه بیشتر بار ساخت مسکن در کشور به عهده سازندگان خرد است. نمی‌توان و نباید از این سازندگان انتظار داشت در صنعتی‌سازی پیش قدم شوند. بازار مسکن نیازمند آستین بالا زدن حکومت نه برای حضور در بخش در بخش اجرا، بلکه تلاش در جهت تسهیلگری در حوزه صنعتی سازی است.