با چراغ سبز وزیر راه و شهرساز صورت می گیرد؛
ثروت: وزیر راه و شهرسازی به بلند مرتبه سازی در شمال کشور چراغ سبز نشان داد. عده‌ای از کارشناسان معتقدند باید ارزش زمین را حفظ کرد و با بلند مرتبه سازی مانع از استفاده بی‌روی از زمین شد. اما عده دیگری از کارشناسان معتقدند این کار مشکلات زیادی دارد که به محیط زیست و شهر آسیب می‌زند. علاوه بر این بلندمرتبه سازی با فرهنگ ایرانی سازگار نیست. طی سالیان اخیر به دلیل مهاجرت افراد از روستا به شهر، تقاضا برای مسکن در شهرها افزایش پیدا کرده است. بهتر است دولت به جای تشویق بلند مرتبه سازی، امکانات روستا را افزایش دهد تا افراد مجبور به رها کردن مسکن خود در روستا و آمدن به شهر نشود.
مجید گودرزی کارشناس مسکن در گفتگو با «ثروت» گفت: بلندمرتبه‌سازی بخش بزرگی از رفاهیات ایرانیان را از بین برده است. ساختمان‌های بلند مرتبه با فرهنگ ایرانی سازگار نیستند. خانواده‌ها از این بلند مرتبه سازی و حذف امکانات اولیه زندگی در ساختمان آسیب می‌بینند. در حال حاضر بافت فرسوده زیادی در داخل کشور وجود دارد که در بافت های شهری قرار دارند. این زمین ها از مبلمان و امکانات شهری برخوردارند. اما به علت اینکه این بافت‌ها فرسوده و اکثراً قولنامه‌ای هستند، نمی‌توان از آن استفاده کرد.
وی در ادامه افزود: در گذشته الزام زیادی به تنظیم سند رسمی وجود نداشت. این بافت فرسوده در حال حاضر رها شدند و بخشی از بافت شهری را بدون استفاده باقی گذاشتند. مشکلات حقوقی این زمین ها باید حل شود و التزام دولت به بازسازی بافت فرسوده بیشتر شود. بهتر است ابتدا برای تامین نیاز مسکن، از چنین بافت‌هایی استفاده کرد. برای استفاده از این بافت‌ها، باید از تسهیلات بانکی استفاده کرد تا بازسازی در آنها صورت بگیرد. چنین کاری هم به زیباسازی شهرها کمک می‌کند و هم نیاز به امکانات کمتری دارد.
گفته شده در دو سال گذشته حدود ۸۰۰ هزار نفر به شمال مهاجرت کردند. مهاجرت از فلات مرکزی به دلیل کاهش کیفیت شاخص‌های زیستی به مناطق شمالی اتفاق افتاده است. بر اساس سرشماری سال ۱۳۶۵، جمعیت استان مازندران حدود ۲ میلیون نفر بود که در حال حاضر به ۳٫۵ میلیون نفر رسیده است. افزایش جمعیت ساکن استان نیاز به بلندمرتبه سازی را به وجود آورده است اما مشکل اصلی خالی شدن روستاها و مهاجرت روستاییان به شهرهاست.
در حال حاضر بیش از ۷۰ درصد مردم مازندران در مناطق شهری زندگی می‌کنند. در گذشته این روند برعکس بود. کوچ اجباری روستاییان به شهر ریشه در مسائل اقتصادی داشت. از یک طرف درآمد کشاورزی کاهش پیدا کرده است. صنایع تبدیلی و بسته‌بندی وجود ندارد و به همین دلیل به عنوان مثال در حوزه باغداری بیش از ۲۰ درصد مرکبات استان از بین می‌رود. هزینه‌های زندگی در روستا نیز افزایش پیدا کرده است. در نتیجه بسیاری از روستاییان برای رسیدن به فرصت‌های شغلی بهتر، وارد شهرها می‌شوند.
در سال ۱۴۰۰ نرخ بیکاری در مناطق روستای ۱۴ درصد و در مناطق شهری حدود ۹ درصد بود. بسیاری از جوانان روستایی به دلیل نبود صنایع یا شرکت‌های خدماتی در نزدیکی محل زندگی‌شان مجبور به جستجوی کار در شهرها هستند. امکانات آموزش و بهداشتی کافی نیز در روستا وجود ندارد. در حال حاضر روستاها خالی شده است و فشار جمعیتی بر روی دوش شهرها افتاده است.
می‌توان به جای حل مشکل و توانمندسازی روستا به بلند مرتبه سازی در شهرها پرداخت اما بلند مرتبه سازی در شهرها نیز چندان بی‌هزینه نیست. طبق گزارش سازمان جنگل‌ها و مراتع طی دو دهه اخیر بیش از ۵۰ هزار هکتار از جنگل‌ها و مراتع استان مازندران به دلیل تغییر کاربری و ساخت و سازهای بی‌رویه تخریب شدند. بلند مرتبه سازی این تغییر کاربری را تشدید کرده و با افزایش تراکم جمعیتی در مناطق شهری، فشار بر منابع طبیعی را بیشتر می‌کند.
سیستم‌های آب و فاضلاب شهری مازندران نیز مشکل دارند. در بسیاری از مناطق استان ظرفیت کافی برای مدیریت حجم زیادی پساب تولیدی در ساختمان‌ها وجود ندارد و به دلیل ورود فاضلاب به رودخانه‌ها و دریای خزر، منابع آبی شدیداً آلوده شده‌اند.
بخش عمده‌ای از زباله مازندران به صورت غیر اصولی در طبیعت دفع می‌شود. رشد بلند مرتبه سازی مدیریت پسماند را برای شهرداری‌ها دشوار می‌کند. افزایش جمعیت منجر به افزایش تعداد خودروها و فشار بر خیابان‌ها و پارکینگ‌های شهری می‌شود. بلند مرتبه سازی بدون در نظر گرفتن معماری بومی و فرهنگی استان انجام شده و جذابیت‌های بصری شهرها را از بین برده است. علاوه بر این خطرات زلزله و ایمنی برای بلند مرتبه‌ها بیشتر است.