خلاصه کتاب کوسه یک میلیون دلاری

قسمت نهم / ونوشه شکری

در اواخر دوران رابطه کاری جسپر جانز و لئو کاستلی، ۹۰ درصد قیمت فروش به جانز و ۱۰ درصد به کاستلی می رسید. گاگوسیان و وایت کیوب هر دو هنگام فروش آثار دیمن هرست، ۳۰ درصد کمیسیون دریافت می کنند.َ  هنرمندان فکر می کنند که دلالان استعداد و خلاقیت آنها را کم ارزش جلوه می دهند و دلالان فکر می کنند که هنرمندان نقش آنها در برند شدن طیف مشتریان و فعالیت های تبلیغاتی هنرمند را کم ارزش می شمارند. درست مثل گالری های برند شده، تعدادی از گالری های رده متوسط به هنرمندان پیش پرداخت یا حقوق ثابت می دهند هر دوی این گالری ها خدماتی مثل وام های، اضطراری خدمات حقوقی و حسابداری کمک برای انتشار کتاب و به قول یک دلال، خدمات ترک اعتیاد به الکل و پرستاری از بچه ارائه می کنند. هنرمند و دلال هیچ کدام سیستم پیش پرداخت ها و وام ها را دوست ندارند. این کار باعث میشود شرایط شبیه وقتی شود که دلال آثار آتی هنرمند را به صورت قسطی خریده، و هنرمند نیز احساس مقروض بودن می کند. دلالان سوپراستار و چند گالری رده متوسط ممکن است برای یک نمایشگاه خاص کاتالوگ کاملی از آثار هنرمند منتشر کنند. این کاتالوگ شامل تصاویر چاپ شده با کیفت بسیار بالا و تعدادی مقاله است. این مقاله ها به منتقدان مورد احترام و معتبر سفارش داده می شوند. هدف از این کاتالوگها مستندسازی پیشرفت هنرمند است. در سال های اخیر این نوع کاتالوگ ها تا حدی مهم شده اند که برخی هنرمندان وقتی می بینند دلالشان چنین کاری برای آنها نکرده او را با دلال دیگری جایگزین می کنند یک بار این اتفاق به خاطر این افتاد که هنرمند ادعا می کرد کاتالوگ منتشر شده قدر کافی پرزرق و برق نیست. زمانی در رابطه هنرمند و دلال فرامی رسد که هنرمند می خواهد بداند چرا در مورد آثار، او مثل آثار هنرمندانی که توسط گالری های برند شده نمایندگی می شوند، در نیویورک تایمز یا آرت نیوز چیزی نوشته نمی شود یا اینکه چرا آثارش در آرت فر فریز ارائه نمی شوند. همۀ هنرمندان در حال پیشرفت به جز پول سه چیز دیگر هم می خواهند مقاله در مجلات هنری؛ قرار گرفتن آثار آنها در موزه ها و یک نمایشگاه نگاهی دوباره در یک موزه برند شده طراز اول دغدغه دلال چیز دیگری است. ممکن است تبلیغات وسیع باعث فروش بالا  شود، اما در عین حال اگر هنرمند سراغ یک گالری سوپراستار برود، تنها می ماند. وقتی هنرمندی در یک کشور موفق می شود، دوست دارد در کشورهای دیگر هم شناخته شود گاهی این فرایند از طریق گالری ای مثل گاگوسیان انجام می شود که در شهرهای مختلف شعبه دارد. گاهی هم گالری ای مثل وایت کیوب برای نمایش آثار از طریق یک گالری همکار در شهر دیگری اقدام می کند. در برخی مواقع هم هنرمند خودش قراردادهای مختلفی در شهرهای مختلف می بندد. این مشاوران به طور روزمره به نمایش های خصوصی آرت فرهای مهم مثل ماستریخت با آرت بازل دیگر آرت فرهای کم اهمیت تر نمایشگاه های دانشجویی و هرجای دیگر که مشتریانش وقت رفتن به آنها را ندارند، می روند. آنها سعی می کنند در جریان اطلاعات داخلی دنیای هنر و جنبش های هنری بمانند تا بتوانند به مشتریانشان در مورد اینکه مثلاً چارلز ساچی مشغول خرید چه اثری است یا چه نمایشگاهی به زودی در گوگنهایم برگزار می شود اطلاعاتی بدهند دلالی خصوصی هنر در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به وجود آمد. در این دوران طبقه جدید صنعتگران و تاجران فکر میکردند که به اندازه کافی پیش زمینه هنری ندارند تا بتوانند به طور مستقیم آثار هنری به هنرمندان سفارش دهند. آنها درعوض به واسطه هایی که در زمینه های هنری اطلاعات داشتند روی آوردند. دلالان خصوصی خدماتشان را به عنوان یک مشاور ارائه می کنند و به مشتریانشان می گویند که مجموعه داران باید محتاط باشند. دلالان و حراجی ها همانند مشاوران املاک نماینده طرف فروشنده اند و نه خریدار. منفعت کسب وکار آنها در این است که آثار را به بالاترین قیمت بفروشند تا بیشترین کمیسیون را کسب کنند. وظیفه آنها حفظ منافع طرف خریدار نیست.ادامه دارد…