در مطالعات انجام شده روی موش‌ها، تمام حیوانات درمان‌نشده با دوز کشنده آنفلوآنزا طی چند روز از بین رفتند. همه موش‌های آلوده به‌جز آنهایی که تحت درمان تجربی قرار گرفتند نه‌تنها زنده ماندند، بلکه باوجود داشتن مقادیر بالای ویروس آنفلوآنزا در ریه‌ها، همچنان انرژی و وزن خود را حفظ کردند.
درمان تجربی شامل یک دوز سنگین MG۵۳ (میتسوگومین ۵۳) بود؛ MG۵۳ بخشی از یک خانواده پروتئینی است که نقشی اساسی در ترمیم غشای سلول دارد. MG۵۳ که از قبل به‌عنوان یک درمان بالقوه برای بیماری‌های مختلف از جمله بیماری آلزایمر تا زخم‌های پوستی مزمن شناخته‌شده بود، در این مطالعه برای جلوگیری از مرگ ناشی از عفونت آنفلوآنزای کشنده با جلوگیری از التهاب بیش‌ازحد، بدون تاثیر بر خود ویروس کشف شد.
در حال حاضر، پژوهشگران اثرات درمانی را در موش‌های آلوده به سارس-کووید-۲ ( SARS-CoV-۲)، ویروس کرونا که عامل بیماری کووید-۱۹ است را آزمایش می‌کنند.
جاکوب یانت، دانشیار و متخصص عفونت میکروبی و ایمنی در دانشگاه ایالتی اوهایو و محقق اصلی این تحقیق می‌گوید: «تابه‌حال چنین چیزی ندیده‌ام. حتی اگر این موش‌ها همان ویروس موش‌های درمان‌نشده را داشته باشند، با دوز کشنده آنفلوآنزا سخت بیمار نمی‌شوند».
یونت که در آزمایشگاه خود پاسخ ایمنی بدن در برابر عفونت‌های ویروسی را مطالعه می‌کند، با جیانجی ما، استاد جراحی قلب در ایالت اوهایو، که MG۵۳ و نقش آن را در ترمیم سلولی کشف کرد و در حال پرورش پروتئین به‌عنوان یک عامل درمانی است، همکاری کردند.
پیشنهاد این تحقیق توسط متیو سرمرشیم، دانشجوی تحصیلات تکمیلی آزمایشگاه “ما”، برای گسترش تحقیقات در مورد ارتباط MG۵۳ با التهاب ارائه شد. در شماره ۱۷ جولای مجله Nature Communications، سرمرشیم اولین محقق این تحقیق بود که نشان داد ریه موش‌های فاقد ژن MG۵۳ و آلوده به آنفلوآنزا، التهاب گسترده‌ای در مقایسه با موش‌های طبیعی دارند و این نشان می‌دهد که MG۵۳ نقش محافظتی در پاسخ سیستم ایمنی بدن دارد.
در این تحقیق، دانشمندان MG۵۳ را در برابرآنفلوآنزا آزمایش کردند که در کنار ویروس‌های تنفسی دیگر، یکی از ۱۰ عامل اصلی مرگ در سراسر جهان است.
محققان موش‌ها را با دوز آنفلوآنزای نوع H۱N۱ آلوده و نیمی را با دارونما درمان کردند. محققان با استفاده از MG۵۳ انسانی نوترکیب که در آزمایشگاه “ما” این مولکول به شکل دارو ایجادشده است، نیمی از موش‌ها را با هفت تزریق روزانه، پس از عفونت تحت درمان قراردادند. موش‌های که تحت درمان نبودند، کاهش وزن زیادی را نشان دادند و طی ۹ روز ازبین رفتند، اما ۹۲ درصد از موش‌های تحت درمان وزن بسیار کمی از دست دادند، فعال باقی ماندند و تا دو هفته پس از عفونت به وزن طبیعی خود بازگشتند.
جیانجی ما گفت: “این پروتئین راهی برای شناخت بافت آسیب‌دیده است و می‌تواند به‌صورت مستقیم به بافت برود. ما به‌طور اساسی یک مکانیسم ضدالتهابی طبیعی را در بدن تقویت می‌کنیم تا وقتی با بحران عفونت ویروس تهاجمی روبرو می‌شویم، بدن بهتر بتواند از خود دفاع کند. “
باوجود نتایج بسیار متفاوت، بار ویروسی در هر دو گروه موش مشابه بود، یعنی یک عامل مبتنی بر MG۵۳ یک داروی ضدویروس نیست. مجاری تنفسی موش‌های تحت درمان حتی باوجود ویروس آنفلوآنزا آسیب کمی به بافت نشان دادند.
گروه تحقیقاتی هنوز در تلاش است تا به‌طور کامل چگونگی این محافظت را شناسایی کند، محققان تشخیص دادند که MG۵۳ مانع از بروز پاسخ ایمنی به نام “طوفان سیتوکین” خواهد شد که به بافت آسیب می‌رساند. این تحقیق همچنین نشان داد که MG۵۳ فرایند مرگ سلولی مرتبط با عفونتی به نام پیروپتوز که همچنین باعث التهاب و اختلال عملکرد ریه می‌شود را کاهش می‌دهد.
یونت گفت: “بسیاری از آسیب‌های ریوی با ویروس آنفلوآنزا درواقع به دلیل التهاب بیش‌ازحد ناشی از پاسخ ایمنی بدن است. اگر بتوانید آن پاسخ ایمنی بیش‌فعال را تعدیل کنیم، آسیب کمتری به بافت خواهیم داشت، حتی اگر ویروس هنوز در سطوح بسیار بالا تکثیر شود. “
بافت ریه آسیب‌دیده در اثر التهاب کشنده است زیرا باعث می‌شود مایعات و سلول‌ها در مجاری هوایی جمع شوند و از جذب اکسیژن در ریه‌ها جلوگیری می‌کند.
کار قبلی جیانجی ما در مدل‌های حیوانی نشان می‌دهد که بالا بردن سطح MG۵۳ در بدن برای اهداف درمانی بی‌خطر است؛ موش‌ها در آزمایشگاه او مهندسی ژنتیکی شده‌اند تا پروتئین را سالم‌تر و با عمر طولانی‌تر از موش‌های طبیعی در حد زیاد تولید کنند. اگرچه دانشمندان MG۵۳ را به‌عنوان بخشی از کوکتل دارویی که عفونت‌های ویروسی کشنده را هدف قرار می‌دهد، تصور می‌کنند، اما آنان هشدار می‌دهند که قبل از این‌که درمان برای انسان قابل‌استفاده باشد، تحقیقات بیشتری لازم است.
جیانجی ما گفت: “ما به روش‌های درمانی ضدالتهابی بهتری برای ترمیم بافت نیاز داریم. ما هنوز اطلاعاتی در مورد کووید-۱۹ نداریم اما در موردآنفلوآنزا که به‌صورت فصلی به ما آسیب می‌رساند، این برنامه می‌تواند تفاوت زیادی ایجاد کند. “
این مقاله در مجله آمریکایی پزشکی تنفسی و مراقبت‌های ویژه به‌صورت آنلاین منتشر شد و در نسخه چاپی آینده منتشر خواهد شد.
Sunday, 10 November , 2024