بیشتر نامزدهای ریاست جمهوری در دوره قبلی هم بودند متاسفانه تا امروز دریغ از یک برنامه اجرایی که توسط کاندیداها ارایه بشود در حالی که مردم با هیچ برنامه و دیدگاه خاصی برای تصمیم‌گیری در این انتخابات مواجه نیستند. حتی حرف های نامزدها هم تغییری پیدا نکرده همان کلی گویی هایی است که قبلا همه آن را شنیده ایم روشن است که چنین وضعیتی نمی‌تواند به یک انتخابات از روی آگاهی عمومی منجر شود  در کشور ما همواره به بهانه پرهیز از هیجانات سیاسی، گفته می‌شود که بحث‌ها و چالش‌های انتخاباتی باید محدود به همان هفته‌های منتهی به برگزاری انتخابات بمانند. در حالی که واقعیت این است که این محدودیت زمانی هم آسیب‌هایی به مراتب بیشتر همراه خود دارد و هم اینکه خود باعث افزایش و تشدید هیجانات سیاسی در آن مقطع فشرده و کوتاه تبلیغات رسمی می‌شود.

در خصوص بحث آسیب‌های ناشی از عدم وجود احزاب فراگیر در ایران سال‌هاست که صحبت می‌شود اما این آسیب نه تنها کماکان باقی است که حتی بر دامنه آن نیز افزوده شده است. به این شکل که می‌بینیم حتی همین احزاب کوچک و نه چندان متنفذ موجود نیز از امکان ایفای نقش حداقلی خود که در دهه‌های ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ داشته‌اند، ساقط شده‌اند و به جای آنها وعده‌های موقت جناحی مشغول ایفای نقش هستند. وعده‌هایی که به دلیل نداشتن پیوند بلندمدت سیستماتیک بین اجزای آنها، اساساً جز یک سری سرفصل کلی و شعارگونه، هیچ‌گونه برنامه مشخصی برای اداره کشور ندارند و حتی چه بسا اضلاع مختلف آنها بر سر مسائلی در این زمینه با هم دچار اختلافات مبنایی هم باشند. ‏احزاب از این قابلیت برخوردارند که از یک سو مطالبات، نیازها و خواسته‌های جامعه را در قالب ‏برنامه و دستور کار حزبی خود مطرح کرده و در فرآیند مدیریت مطالبه‌های عمومی نقش‌آفرینی ‏کنند.‏احزاب از سوی دیگر قادرند در فرآیند جامعه‌پذیری سیاسی به ایفای نقش بپردازند و انگاره‌های ارزشی و عقیدتی مد نظر حکومت را در بطن جامعه نهادینه کنند.‏

مهمترین وظیفه احزاب سیاسی این است که با دوری کردن از ایجاد فضای ‏اتهام‌زنی و رقابت‌های ناسالم، به سمت پررنگ کردن مطالبات مردم و ارائه راهکارهایی برای تأمین ‏این خواسته‌ها و مقابله با مشکلات کنونی کشور باشند. ‏ لازم است همه احزاب از هر طیف و گروهی از زدن برچسب‌هایی نظیر خائن، ‏نفوذی، آلت دست بیگانه و غیره به احزاب دیگر پرهیز کنند.

آنچه در این میان مهمتر بنظر می رسد این است که  کاندیداهای ریاست جمهوری باید درک و توانایی مدیریت و راهبری اجرایی حوزه روابط خارجی و مسائل بین الملل را داشته باشند. در داخل کشور هم با توجه به کمبودهای اساسی در حوزه هایی مثل معیشت مردم، فرهنگ و اقتصاد کلان باید دارای برنامه و تخصص باشد.

مساله مهمتر دیگر هم می توان اشاره کرد که امسال حال وهوای انتخابات بسیار کمرنگ تر از سالهای گذشته است چرا که از سویی بیماری کرونا و از سوی دیگر مشکلات مالی معیشتی مردم بیش از پیش بر جامعه سایه افکنده است و احساس می شود سیاستمردان همچون گذشته خیلی خود را ملزم به رعایت اخلاق در جامعه نمی دانند وبه راحتی عده ای را تهدید می کنند که نامزد انتخابات نشوند این در حالیست که معمولا در سالهای گذشته بجای نهی همدیگر از رقابت استفاده می کردند و سعی می کردند تکلیف نهایی را بر عهده مردم بگذارند اما اینبار حس می شود برخی از سیاستمداران نقش مردم را جدی نگرفته اند.