خلاصه کتاب کوسه یک میلیون دلاری

قسمت هشتم/ ونوشه شکری

گاگوسیان، وایت کیوب، و احتمالاً بیست گالری برندشده دیگر، در قله هرم دلالی هنر هستند. آنها هنرمندانی را نمایندگی می کنند که به موفقیت های بالایی رسیده اند؛ اما اینها بسیار کمتر از ۱ درصد هنرمندان معاصرند. بیشتر هنرمندان تلاش می کنند تا توسط گالری هایی معمولی تری نمایندگی شوند و به این رضایت می دهند. هنرمندان تازه کار باید سلسله مراتبی سنتی را بگذراند تا بتوانند توسط یک گالری نمایندگی شوند. معمولاً اولین نمایشگاه یک هنرمند در آتلیه ای که آثار در آن تولید شده اند یا فضایی کوچک که توسط هنرمندان مدیریت می شود برگزار و از مجموعه داران و دلالان برای بازدید دعوت می شود. هنرمند صبر می کند تا توسط یک دلال رده متوسط که فکر می کند آثار با اقبال روبه رو خواهند شد، کشف شود. دلالان رده متوسط یک پله پایین تر از دلالان برند شده قرار دارند و به عنوان کلیدداران دنیای هنر معاصر نقش آفرینی می کنند. این افراد تصمیم می گیرند که چه کسانی نمایشگاه داشته باشند و چه کسانی نه هر دلال متوسط بین پانزده تا ۲۵ هنرمند را نمایندگی می کند و معمولاً هر هجده ماه برای آنها نمایشگاه های تک نفره یا دو نفره برگزار می کند. دلال نمایشگاه را برگزار می کند و سعی می کند هنرمندان را به مجموعه داران، نویسندگان حیطه هنر و نمایشگاه گردان های موزه ها بشناساند. اگر نمایشگاه های هنرمند در گالری موفقیت کسب کردند، بعداً در آرت فرهای کم اهمیت و سپس در گالری های رده متوسط دیگر شهرها نمایش داده می شوند. بعد از این آثار در مجلات هنری توصیف و نقد می شوند. از آنجایی که افتتاح یک گالری رده متوسط پرخرج است و تا مدتی جریان مالی منفی به همراه خواهد داشت سرمایه گذار این گالری ها معمولاً شخص ثروتمندی است. در بسیاری از مواقع سرمایه گذار یک گالری افتتاح میکند تا بتواند آثار هنری جدیدی بخرد بدون اینکه درصد دلال را پرداخت کند. یک گالری جدید، بدون یک حامی ثروتمند آینده ای پرمخاطره خواهد داشت. در دنیای هنر معروف است که از هر پنج گالری هنر معاصر چهار گالری در طول پنج سال اول شکست می خورند. همچنین ده درصد گالری هایی که بیش از پنج سال سابقه کار دارند، هر سال بسته می شوند. دلالان رده متوسط در همان شهرهایی کار می کنند که دلالان برند شده؛ خصوصاً در نیویورک و لندن این شهر حاوی ثروت متمرکز، حقوق بالا، هنرمندان، متعدد گالری هایی برای شکل دادن به سلیقه ها هستند و جایی عالی برای دلالانی که می خواهند از گالری ها خرید کنند، محسوب می شوند. نیاز به نمایندگی توسط یک گالری رده متوسط است که باعث می شود بسیاری از هنرمندان معاصر تصمیم بگیرند در نیویورک، لندن لس آنجلس، برلین، یا در حاشیه، یعنی در پاریس، رم یا زوریخ کار کنند. هنرمندانی که در جاهای دیگری زندگی می کنند باید بکوشند توسط گالری ای نمایندگی شوند که آثارشان را به آرت فرهای بین المللی می برد. ارائه شدن در این آرت فرها باعث می شود تا هنرمند بتواند به گالری های رده متوسط در شهرهای مهم تر دنیای هنر دسترسی پیدا کند. پایین ترین رده گالری ها Vanity هستند که برای برگزاری نمایشگاه از هنرمندان مبلغی را دریافت می کنند. گالری های High Street فضاهای اشتراکی هنرمندان و گالری های Vanity معمولاً توجه زیادی از جانب منتقدان دریافت نمی کنند و آثار زیادی در آنها فروش نمی رود دلال تلاش می کند تا هنگام ارائه هنرمندان جوان کمترین ضرر را بکند و درعین حال از راه فروش آثار هنرمندان تثبیت شده گالری و فروش مجدد آنها در بازار ثانویه، حداکثر سود را کسب کند. هنرمندان جوان اساساً سودآوری ندارند؛ هزینه های نگهداری گالری برای آنها مثل دیگر هنرمندان است، چراکه برگزاری نمایشگاه و تبلیغات مربوط به آن به هر حال بالا خواهد بود. اما قیمت فروش آثار هنرمندان جوان معمولاً پایین و بین چند صد تا چند هزار دلار است از این بدتر هم می شود؛ آثار این هنرمندان ممکن است اصلاً فروش نروند. فقط یک هنرمند از میان دویست هنرمند تثبیت شده به جایی خواهد رسید که آثارش در حراجی های کریستیز یا ساتبیز عرضه شوند. دلالان در بازار اصلی هنر تعریف شده و مشخص اند؛ دلال ۵۰ درصد قیمت فروش را به عنوان کمیسیون خود در نظر می گیرد. این درصد یک استاندارد هم برای گالری های رده متوسط و هم گالری های برند شده است و دلالان می کنند این استاندارد را حفظ کنند اگر دلالی نمایشگاهی از هنرمندی بگذارد که با دلال دیگری قرارداد دارد ۱۰ درصد فروش به دلال اصلی می رسد. در صورتی که پای یک هنرمند داغ در میان باشد این رقم ممکن است به ۲۵ درصد هم برسد. وقتی پای یک هنرمند برند شده که آثارش را از طریق یک دلال سوپراستار نمایش می دهد در میان باشد، رقم ۵۰ درصد تغییر می کند؛ در این نوع نمایش ها هنرمندان هستند که قواعد و درصد کمیسیون را به دلال دیکته می کنند.

ادامه دارد…