علی حبیبی

روزنامه نگار

امروزه اینترنت به یکی از نیازهای ضروری هر خانواده‌ای تبدیل شده است. بدون استفاده از فناوری‌های جدید به‌ویژه اینترنت دیگر نمی‌توان کارهای اداری و غیر اداری و در بسیاری از موارد حتی فعالیت‌های آموزشی را انجام داد. اکنون کمتر کسی است که از اینترنت بهره نمی‌برد و همین موضوع باعث شده است که هر تصمیمی که درباره آن اتخاذ شود تمام افراد جامعه را درگیر خود کند. یکی از موضوعات مهم در ارتباط با اینترنت، تعیین نرخ آن است. نرخ اینترنت می‌تواند دسترسی بسیاری از مردم به این فناوری را محدود و حتی محروم کند. چون سالانه و شاید کمتر از یک سال فقط نرخ اینترنت گران نمی‌شود بلکه مردم باید افزایش قیمت سایر کالاهای مصرفی که از میزان افزایش حقوق و درآمد آنان بیشتر است را متحمل شوند. مساله دیگر کیفیت اینترنت در کشور است که آیا مردم از کیفیت و سرعت این فناوری راضی هستند یا خیر؟ مطالب رسانه‌های رسمی و غیررسمی جامعه نشان می‌دهد که مردم از کیفیت اینترنت و میزان سرعت آن راضی نیستند. این درحالی است که باوجود کندی سرعت اینترنت، قیمت آن هرساله با افزایش مواجه می‌شود. سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی کشور روزجمعه اعلام کرد که حداکثر افزایش قیمت بسته‌های اینترنتی حدود ۳۰ درصد است. درحالی که امیر لاجوردی قائم مقام وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات یک روز بعد از این اطلاعیه یعنی شنبه هفته جاری به ایرنا گفت که بسته‌های اینترنت فقط ۳۴ درصد افزایش داشته است.

افزایش تا ۳۴ درصدی بسته‌های اینترنتی با واکنش مردم مواجه شده است. بسیاری از کسانی‌که به این افزایش قیمت واکنش نشان دادند، حقوق بگیران، کارگران، کارمندان و در مجموع حقوق بگیران ثابت هستند، که قرار است سال آینده تا ۲۰ درصد به حقوق آنان اضافه شود. در سال‌های اخیر میزان افزایش قیمت کالاها هیچ تناسبی با میزان افزایش حقوق نداشته است. اغلب کالاها دستکم در یک سال اخیر با بیش از ۳۰ درصد تا چند برابر، افزایش قیمت داشته‌اند درحالی‌که حقوق‌ها حتی نصف نرخ تورم نیز افزایش پیدا نکرده است و در سال آینده نیز حتی نزدیک به نصف میزان تورم جامعه افزایش پیدا نخواهد یافت. افزایش تا ۳۴ درصدی قیمت اینترنت درحالی است که اینترنت با کیفیت و پرسرعتی به مردم ارائه نمی‌شود درصورتی‌که اپراتورها همواره این نوع اینترنت را در قالب اینترنت پرسرعت به مشتریان خود ارایه می‌کنند.

کندی اینترنت همواره از دغدغه‌های مردم بوده است. بسیاری از مردم به موقع نمی‌توانند کارهای خود را با چنین اینترنتی انجام دهند و کارشان به سرانجام نمی‌رسد. وضعیت اینترنت برای مثال «اینترنت خانگی» و تهیه زیرساخت‌های آن به حدی با مشکل مواجه است که اگر شما خانه مسکونی خود را حتی چند متری دورتر از مرکز مخابرات جابجا کنید، سرعت آن به نصف کاهش پیدا می‌کند و این کندی به حدی است که از دسترسی به بسیاری از صفحات سایت‌ها محروم خواهید ماند.

نگارنده حدود چند ماه قبل خانه خود را به خانه دیگری در همان کوچه تغییر داده. جالب این است که فاصله این دو خانه چند متر با هم فاصله دارد  اما وقتی اپراتور بعداز گذشت بیش از یک ماه توانست خط را از منزل قبلی به خانه جدید انتقال دهد، شاهد کاهش شدید سرعت اینترنت آن نسبت به منزل قبلی بودیم. در این خصوص موضوع بارها به مرکز مخابراتی مربوطه و اپراتور مربوطه مطرح شد اما هیچ وقت مشکل رفع نشد. مرکز مخابرات گفت که چون شما از مرکز دور شده‌اید اینترنت شما کند شده است. با اینکه گفته شد که فقط چند متر از خانه قبلی دور شده‌ایم و کوچه همان کوچه قبلی است اما مرکز مخابرات همان دلیل قبلی خود را باعث این کندی دانست. جالب این است که ساکن قبلی این خانه که اینترنت اپراتور دیگری را استفاده می‌کرده نیز چنین مشکلی داشته است. با اینکه این منطقه تهران تقریبا یک کیلومتر با وزارت ارتباطات و فناوری فاصله دارد باور کردن چنین مشکلی دور از ذهن است. چگونه در مرکز پایتخت چنین مشکلی وجود دارد و چرا این مشکلات رفع نمی‌شود؟ چرا زیرساخت‌های اینترنت کشور تا این حد ضعیف است و نمی‌تواند در نزدیک‌ترین محل به وزارت‌خانه متبوع، مشکل مردم را رفع کند؟ چگونه باید انتظار داشت که این نوع مشکلات در شهرها و مناطق دورتر رفع شود درحالی که در پایتخت مشکلات ساده‌تری برطرف نمی‌شود؟ در این شرایط افزایش ۳۴ درصدی اینترنتی که کندی و بی‌کیفیتی آن گوش فلکه را کر کرده باید کجای دلمان بگذاریم!؟